Żył w latach 1890–1945, jeden z najwybitniejszych polskich fotografów XX wieku, pionier fotografii krajoznawczej, dokumentalista i niestrudzony podróżnik z aparatem w ręku. Urodzony w Chrząstowie (obecnie część Koniecpola), od młodości związany był z Warszawą, gdzie rozwijał swoją pasję i działalność zawodową.

Od 1911 roku był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, a sześć lat później objął funkcję sekretarza jego Komisji Fotograficznej. Wspólnie z wybitnym krajoznawcą Mieczysławem Orłowiczem odbył dziesiątki wypraw dokumentujących pejzaże, zabytki i codzienne życie mieszkańców terenów dawnej i odrodzonej Polski – od Kujaw po Huculszczyznę, od Mazur po ziemię sanocką.

W 1925 roku otworzył w Warszawie własne atelier fotograficzne, specjalizujące się w fotografii krajobrazowej i dokumentacyjnej. Jego zdjęcia publikowano w ilustrowanej prasie, przewodnikach i albumach, a wiele z nich trafiło do zbiorów najważniejszych instytucji kulturalnych, m.in. Muzeum Warszawy, Biblioteki Narodowej czy Instytutu Sztuki PAN.

W czasie II wojny światowej Poddębski działał w konspiracji i brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po jego upadku został deportowany przez Niemców i zmarł w 1945 roku w obozie koncentracyjnym w Vaihingen an der Enz. Pozostawił po sobie bezcenne archiwum liczące ponad 22 tysiące fotografii, które stanowi wyjątkowe świadectwo krajobrazowego i kulturowego bogactwa przedwojennej Polski.

Fot. Domena publiczna, ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Warszawie