ur. 28 IV 1876 r. w Sucholipiu k. Krasnegostawu na Lubelszczyźnie. Był jednym z prekursorów polskiej fotografii krajoznawczej. Fotografią zainteresował się jeszcze w gimnazjum, pierwsze próby podejmował na własnoręcznie zrobionym aparacie. Pasję kontynuował na studiach technicznych w Charkowie. Po ukończeniu studiów zamieszkał w Warszawie. Odwiedzając krewnych na Lubelszczyźnie często wykonywał rodzinne fotografie, które później przesyłał w formie pocztówek. W roku 1907 został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego. Latem 1905 r. wyjeżdżał do Zakopanego na wykłady organizowane przez Towarzystwo Kursów Wakacyjnych. Odkrył wtedy w sobie zamiłowanie do wypraw górskich i bardzo owocnie połączył to z pasją fotograficzną. Kolejne wyprawy odbywały się już zawsze z aparatem. Dokumentował swoje podróże po Tatrach i Alpach zachwycając się pięknem górskich krajobrazów. W 1910 r. wykonał dokumentację fotograficzną przejścia przez Mont Blanc, która wraz z relacją ukazała się w miesięczniku „Ziemia”. Wiele jego prac było wykorzystywane przez wydawców pocztówek – niestety anonimowo. Fotografia była wtedy traktowana jak rzemiosło, a nie forma sztuki. Fotografie Jaroszyńskiego były publikowane w wielu czasopismach. W 1929 r. ukazało się wydawnictwo pt. „Polska w krajobrazie i zabytkach” – gdzie w części poświęconej górom wykorzystano ponad 100 fotografii Jaroszyńskiego. Należał do wielu organizacji krajoznawczych i turystycznych. Był m.in. członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.

Prawie cały jego dorobek fotograficzny uległ zniszczeniu podczas Powstania Warszawskiego (kilka tysięcy negatywów, odbitek stykowych i przeźroczy). Po wojnie osiedlił się we Wrocławiu. Pasją fotograficzną zaraził swojego siostrzeńca – Stanisława Magierskiego – znanego lubelskiego fotografika i farmaceutę. Zmarł w 1956 r.